klipsli ETS ameliyatı oldum...

Eminim siz de başlığı okuyup, hiçbir şey anlamayan çoğunluktansınız. Böyle bir derdim olmasaydı benim de ‘klipsli ETS’ kavramından en ufak haberim olmazdı. Çok da güzel olurdu… Hayat işte…

Efenim benim burada ne kadar anlatsam da sizin bu hastalıktan muzdarip değilseniz hiçbir zaman anlayamayacağınız bir rahatsızlığım vardı. (vaay, bu rahatsızlıktan ‘di’li geçmiş kullanarak bahsetmek de ayrı bir güzelmiş) Ellerim sahnedeki İsmail Türüt’ten beter terliyordu! Ne düşündüğünüzü biliyorum. Yerinizde olsam ve birisi bana gelip de ‘Ellerim terliyor’ diye yakınsa herhalde onun dünyanın en dertsiz tasasız adamı olduğunu düşünürdüm. (takacak başka bir şey bulamamak vs..)

Ancak bahsettiğim ter, ellerden damlar-akar  kıvamda olunca, günlük yaşamınızı tamamen felç eden, sosyal yaşamdan koparan bir hal alabiliyor. Öyle silmeyle falan geçen bir terlemeden bahsetmiyorum. Sürekli olarak yanınızda taşıdığınız su dolu bir kovaya ellerinizi batıra batıra yaşamaya çalıştığınızı düşünün. İnsanlarla tokalaşmayı, bilgisayar kullanmayı, sınavlara girip yazı yazmayı, gitar çalmayı, sevgilinizin elini tutmayı, araba kullanmayı,  dokunmatik telefon sahibi olmayı, toplantılara girmeyi falan…  Vücudunuzda yarattığı ısıl dengesizlik de cabası. Siz sıcaktan pişerken el ve ayaklarınızın buz kestiğini hayal edin… (Edemediniz değil mi? İşte bu hayal edemediğiniz şeyleri ben 30 senedir yaşıyorum) Size şöyle bir örnek göstereyim:

Her şey tamam da bu sorununuzu ne zaman dile getirseniz, ‘Canım  iyi ya! Sağlıklı vücut terler.. eki eki’  diye cevap veren dallamalar, terli ve kaygan ellerle tutunmaya çalıştığınız hayata küsmenizde büyük rol sahibi oluyorlar. Terlemenin sağlık göstergesi olduğuna iman etmiş bu ilkel kabilenin alt varyasyonlarında, bunun çok stresli ve sosyopat insanlarda gözlemlendiği, psikolojik yardım alınması gerekliliği konusunda uzun uzun kafa ütüleyen  olaydan bihaber olmasına rağmen çok bilmişliğe soyunan geri zekalılar ve tokalaştıktan sonra terlemenin bulaşıcı olup olmadığını sorgulayan pimpirikli şuursuzlar da sayılabilir… Hepsini tanıdım şu ahir ömrümde…

Aslında bu rahatsızlığa sahip kişilerin bir çoğunun sosyopat olduğu, psikolojik rahatsızlıkları olduğu bir gerçektir. Ancak bu durum, yukarıda bahsettiğim geri zekalı bilmişlerin sandığı gibi sosyal iletişim bozukluğundan kaynaklı terleme değil, terlemeden kaynaklı sosyal iletişim bozukluğu olarak kendini gösterir. Sürekli telaşlı ve özgüvensiz gözükmek, tokalaşamamak, karşı tarafa rahatsızlık verdiğine inanmak, kişilerde sosyal sorunlara neden olabiliyor. Gebeş kişilik özelliklerimle bu tip sıkıntıları minimum düzeyde yaşasam dahi, meselenin çok büyük olduğu ufak bir araştırma ile kolayca görülebiliyor…

Eğer hastaysanız, o hastalığın sizin gözünüzde olduğu kadar toplum gözünde de havalı, önemsenmiş, kabul görmüş olmasını bekliyorsunuz. İnsanlara rahatsızlığınızdan bahsettiğinizde yüzlerde oluşan bir ciddiyet ifadesi, kalınlaşan ses tonları arıyorsunuz…  Ancak maalesef ‘el terlemesi’ yani ‘bölgesel hiperhidroz’ da basur, katarakt, cinsel yolla bulaşan siğiller, huzursuz bacak sendromu gibi BGMKSO Hastalıklar yani  ‘Başına Gelmediği Müddetçe Kimsenin S.kinde Olmayan Hastalıklar’  kategorisinde değerlendiriliyor. Neticede hastalığının havalı olduğunu bilen hasta, hayatı daha motive kucaklıyor, bu bir gerçek…

Bunun yanında bu konuda dert yandığınız kişilerin, ‘Aynısı bende de var baaak…’ diye hafif nemlenmiş ellerini suratınıza uzatması da kendinizi topluma ifade edebilme konusunda başarısız olacağınızın sinyallerini veriyor. (bkz. aynı kaynım)

Ben işte böyle rezil bir rahatsızlığın pençesindeyken bir yandan da toplum tarafından rahatsız olarak görülmemenin acısını yaşıyordum.  Vücudum, rezervindeki su miktarına aldırış etmeksizin bonkörce terliyordu. Herhalde o da terlemenin bir sağlık işareti olduğuna inanıyor olacak ki, ‘bak ne kadar sağlıklıyım’ diye bana yaranmaya çalışıyordu. Ancak ben, bu gereksiz sağlık şovunun bir türlü tadını çıkaramıyor, bilakis hemen her konuda ter engeli ile karşılaşıyordum.

Ayrıca bu lanet, yalnız benim üzerimde de değildi. Ablam da aynı sıkıntıları yaşıyordu.  Genetik lanet, ya da tıp literatüründeki söylemiyle  ‘koduumunus dominantal genesis’ olarak adlandırılan bu illet, ikimizin de yaşamını derinden etkilemişti.  Ablam gerek bu konuyu benden daha çok içselleştirdiği ve sorun haline getirdiği, gerekse mazoşizme daha yatkın olduğu için,

·         Türlü türlü losyon ve ter önleyici krem,

·         İyontoferez (elleri ve ayakları periyodik olarak elektrikli suda bekletmek),

·         Botoks (el içlerine botoks enjekte ederek ter bezlerini geçici felce uğratmak)

·         ve son olarak Klipsli ETS (Koltuk altlarından girilerek göğüs kafesinin içerisinden geçilip hiperaktif çalışan Sempatik sinir sistemi branşlarından ilgili olanların titanyum klipslerle boğularak etkisiz hale getirilmesi)

Gibi bir çok sadist yöntem denemiş, ancak son madde haricinde bir fayda sağlayamamıştı. O psikolojiyle birisi karşınıza çıkıp, ‘Bunun en iyi tedavisi, ıslak odunla belinize belinize vurmak’ dese paşa paşa deniyor insan.  Ellerimiz bir baraj doldurma sevdasıyla foşur foşur terliyor, kimi zaman termodinamiğin ilk prensibine bile durgunluk verecek nitelikte, vücuda alınan sıvı ile ter yoluyla atılan sıvı miktarı birbirleri ile örtüşmüyordu.

Her konuda olduğu gibi, bu konuda da ablam benden cesur çıktı (ya da ben bir hayli tırsık bir adamım) ve 3 yıl önce ameliyat oldu. Sıra bana gelmişti. (Sanki mürüvet görüyoruz da altın yerine oramıza buramıza klipsler takıyorlar anasını satiim). Cerrahi müdahaleden o kadar korkmuş olacağım ki, bir ara kendimi aynada, aşırı sağlıklı olduğum için terlediğim konusunda ikna ederken yakaladım. Ayna karşısında biraz daha dursam kendimi süper kahraman olarak bile görebilirdim. Aşırı terleyen, ancak daha bu kadar terle dünyayı nasıl kurtaracağını anlayamamış bir süper kahraman… Neyse, kendime gelip, bir cesaret attım kendimi hastaneye…

Klipsi ETS ameliyatı, ilk duyulduğunda terleyen hastayı klipslerle güneş gören bir yere asıp kuruyana kadar bekletmek çağrışımı yapabilir (yapmayabilir de, bana öyle gelmişti sadece) Endoskopik bir ameliyat olup oldukça basit bir görüntüsü vardı. Beni yeni bir tehlike beklemekteydi: Havalı olmayan hastalığımın yine havalı olmayan bir ameliyatı mı olacaktı yoksa? Allahtan çok sızlanan, ıh mıh eden karakterim sayesinde ameliyatı çevreme önemli bir operasyon olarak lanse etmeyi başardım.

Bir şey konusunda gereğinden fazla endişelenmek, en uç örnekleri görmek, sansasyonel zırvalarla ve komplo teorileriyle huzurunuzu kaçırmak için en uygun platform olan internet üzerinden birkaç araştırma yaparak bu ameliyat ile beni bekleyen risklere şöyle bir göz attım.

·         Ameliyat sırasında söndürülen ciğerlerde hava kalması: ‘Hava akciğerde kalacaksa nefes verir, atarız, başka yerimize kaçmasın’ gibi gayet cahil ve bir o kadar cesur bir yorumla bu riski bertaraf ettim.

·         Horner Sendromu (Bir göz kapağının düşük kalması): Sıkı bir Forest Whitaker hayranı olarak ‘Bana bunlarla gelmeyin. Karizmatik bir mizaç ameliyat riski olarak kabul edilemez’ dedim.

·         Refleks Terleme (vücudun teri başka yerlerden atması): Ameliyat öncesi tek mottom vardı: ‘Eller kuru, bebekler mutlu!’ Gerisi hikaye geliyor insana. (Hmm… Yoksa şöyle bir şey mi?)

·         Felç (Sinir sistemine yapılan müdahaleden ötürü): ‘Ama eller kuru di mi?’ diye sorguladığım durum

·         Ölüm, kalım, mukadderat vs…

İnsan o forumlarda ne kadar çok araştırırsa o kadar boka batıyor. Bilen de yazıyor, bilmeyen de. İşin aslı, kendinizi bu işin uzmanlarına bıraktığınızda ameliyathanede kuru ellerle uyanabiliyorsunuz. Yazıyı buraya kadar okuduysanız belki sizin de konu ile ilgili sıkıntılarınız ve çekinceleriniz var. Başarılı bir müdahale, benden söylemesi.  (düşük göz kapağımla size kıp kıp göz kırpıyorum. Şaka şaka, hiçbir komplikasyon görülmüyor, rahat olun…)

Bendeki yan etkisi,  ‘Olur olmaz insanlarla tokalaşma sendromu’ olarak kendini gösterdi…

Tanışmış mıydık? Adım Mert! Çok memnun oldum…

Sevgiler

Mert